EstafetteKwam het door de blauwgeverfde paardenstaarten? Was het de meegereisde mascotte? De onvermoeibare aanmoedigingen van alle supporters? Of gewoon de (extra) trainingen van de afgelopen weken? De dag begon in ieder geval met fraaie estafettes. Geen stokje is gevallen en geen ploeg moest overlopen. Het was mooi om te zien dat we bij verschillende ploegen een achterstand konden ombuigen in een voorsprong door flitsend te wisselen. Dat lukte zelfs bij de jongens Mini, die op één na nog nooit estafette hadden gedaan op een wedstrijd en nu in de finale meteen derde werden van hun serie. We kijken al uit naar het NK Estafette. Technische onderdelen Na de estafette begonnen we met verspringen, balwerpen, hoogspringen en kogelstoten. De wind was aangewakkerd tot bijna-herfst-storm en dat betekende vol wind tegen of juist heerlijk wind mee. Of toch, eigenlijk best wel lastig om dan nog goed uit te komen met verspringen. En die bal kan bijna als een vlieger tegen de wind op naar voren gaan. Er sneuvelden heel wat persoonlijke records (PR’s). En menigmaal hoorden we een bevredigende ‘ooh’ of ‘aah’ van het publiek bij een mooie sprong of worp. De meisjes B krijgen hier een speciale vermelding voor het kogelstoten. In vergelijking met het begin van het seizoen zijn jullie zo enorm vooruit gegaan op dit onderdeel. Sommige PR’s zijn met wel twee meter verbeterd. Sprint De sprintbaan in Haarlem ligt richting het zuidwesten. Dat betekende helaas wind tegen. Extra knap is het dan ook dat bij de sprint toch nieuwe persoonlijke records zijn behaald. De snelste pupillen zaten telkens bij elkaar. Spannend was het daarom in de meeste series tot aan de finishlijn. Bij de meisjes A1 en bij de meisjes B kwam ons wit-blauw als eerste over de streep. Klasse! Zonder anderen tekort te doen, wil ik één atleet hier specifiek noemen. Vlak voor de start had Bram een ongelukkige botsing en valpartij. Dat je daarna toch de sprint hebt gelopen en ook nog eens je serie won, kan ik alleen maar bewondering voor hebben.PrijsuitreikingToen begon het wachten en rekenen. Hebben we het podium gehaald? Groot was de opluchting bij de jongens A1. Na goud in 2016 en zilver in 2017, ontbrak nog één kleur. Het zag er lang naar uit dat het podium buiten bereik was, maar met een paar mega-uithalen op het balwerpen stelden we dit jaar het brons veilig. Bij de meisjes A1 leek het juist mis te gaan op het balwerpen, maar ook hier mochten we als ploeg het brons mee naar Amstelveen nemen. Zelfs zilver was er voor de ploeg bij de meisjes Mini. Dat belooft nog wat voor de toekomst.

Ook individueel waren er prijzen. Lauren maakte het heel spannend met de concurrentie, maar won uiteindelijke het zilver bij de meisjes B. Manuel moest juist genoegen nemen met zilver bij de jongens A1. Slechts 4 punten (2 honderdsten van een seconden op de sprint!) scheidden hem van goud. Sophie toonde bij de meisjes A1 een ongekende klasse door het derde jaar op rij met overmacht te winnen. Op balwerpen na schreef zij alle onderdelen op haar naam. Wauw.

Winst en verlies liggen soms dicht bij elkaar. De jongens A2 waren als zevende geplaatst en grepen op 17 punten naast het brons. Ze haalden meer punten dan ooit, sprongen hoger dan we hadden durven hopen en haalden op alle onderdelen het maximale er uit. En toch voelt het zo zuur. Net als de afgelopen twee jaar weer net naast het podium. Toch mogen jullie trots zijn. Jullie waren de eerste A2-ploeg van Startbaan in jaren die zich plaatste voor de finale en jullie hebben alle verwachtingen overtroffen. Datzelfde geldt voor de jongens C. We waren bij de voorrondes bang dat jullie de finale niet eens zouden halen. En nu grepen jullie in de finale net naast het podium. Eigenlijk een geweldige vooruitgang. Probeer dat vast te houden voor volgend jaar. We kunnen heel trots en tevreden terugkijken op de finale. En daarna gaan we vooral weer vooruitkijken….